26 kwietnia o godz. 18.00 zapraszamy do galerii Trójkąt w Kole na wernisaż wystawy fotografii Kanon Myokoin 'SAO PAULO. SZKICE’ oraz pokaz filmu Sławomira Rumiaka „MACUNAIMA WRACA DO SAO PAULO”
Wstęp wolny. Zapraszamy!
Ekspozycja będzie dostępna do 8 maja 2022 r.
—
Sławomir Rumiak
MACUNAIMA WRACA DO SAO PAULO
Sławomir Rumiak
MACUNAIMA WRACA DO SAO PAULO
Tytuł filmu nawiązuje do napisanej w 1928 roku powieści Mário de
Andrade „Macunaima”. Jej tytułowy bohater, legendarny trikster z
dorzeczy Orinoko, wyrusza w podróż do rozwijającego się dynamicznie
miasta Sao Paulo. Blisko sto lat później Rumiak wraca z „Macunaimą”
do tej samej metropolii – książką filtruje napotkaną tam
rzeczywistość, zauważa zmiany, punktuje kontrasty. Nie jest to już
okres prosperity, wysokościowce okupują bezdomni, po ulicach wloką
swój dobytek kolonie zbieracko-łowieckie; miejska tkanka obumiera.
Andrade „Macunaima”. Jej tytułowy bohater, legendarny trikster z
dorzeczy Orinoko, wyrusza w podróż do rozwijającego się dynamicznie
miasta Sao Paulo. Blisko sto lat później Rumiak wraca z „Macunaimą”
do tej samej metropolii – książką filtruje napotkaną tam
rzeczywistość, zauważa zmiany, punktuje kontrasty. Nie jest to już
okres prosperity, wysokościowce okupują bezdomni, po ulicach wloką
swój dobytek kolonie zbieracko-łowieckie; miejska tkanka obumiera.
Z założenia nie jest to jednak kolejna miejska dystopia. Kluczem do
filmu stało się graffiti, na które artysta natrafił w jednym z
okupowanych budynków, ukazujące trzy mądre małpy. W tamtym miejscu
jego wymowa była oczywista – jasna, zamożna część miasta nie chce
widzieć jego ciemnej strony. Film jest ćwiczeniem z wyobraźni, zakłada
sytuację odwrotną – kamera pokazuje wyludnionioną metropolię,
zamieszkaną tylko przez bezdomnych; tysiące pozostałych mieszkańców
wraz z insygniami ich dobrobytu – samochodami, kosztownymi ubraniami,
etc. – zostało usuniętych cyfrowo w postprodukcji.
filmu stało się graffiti, na które artysta natrafił w jednym z
okupowanych budynków, ukazujące trzy mądre małpy. W tamtym miejscu
jego wymowa była oczywista – jasna, zamożna część miasta nie chce
widzieć jego ciemnej strony. Film jest ćwiczeniem z wyobraźni, zakłada
sytuację odwrotną – kamera pokazuje wyludnionioną metropolię,
zamieszkaną tylko przez bezdomnych; tysiące pozostałych mieszkańców
wraz z insygniami ich dobrobytu – samochodami, kosztownymi ubraniami,
etc. – zostało usuniętych cyfrowo w postprodukcji.
Film „Macunaima wraca do Sao Paulo” jest częścią projektu „Ślady
ludzi” kuratorowanego przez Stephana Strouxa, na który składa się
również cykl fotograficzny zrealizowany w Polsce przez znanego
brazylijskiego fotografa, Cristiano Mascaro. Projekt powstał przy
wsparciu Instututu Adama Mickiewicza w ramach promocji kultury
polskiej w Brazylii w roku 2016.
ludzi” kuratorowanego przez Stephana Strouxa, na który składa się
również cykl fotograficzny zrealizowany w Polsce przez znanego
brazylijskiego fotografa, Cristiano Mascaro. Projekt powstał przy
wsparciu Instututu Adama Mickiewicza w ramach promocji kultury
polskiej w Brazylii w roku 2016.
Polska premiera filmu odbyła się w Międzynarodowym Centrum Kultury w
Krakowie w 2015 roku podczas wystawy „Ślady ludzi. Cristiano Mascaro /
Sławomir Rumiak”; pokaz brazylijski odbył się w maju 2017 roku w
Instituto Tomie Ohtake w Sao Paulo.
Krakowie w 2015 roku podczas wystawy „Ślady ludzi. Cristiano Mascaro /
Sławomir Rumiak”; pokaz brazylijski odbył się w maju 2017 roku w
Instituto Tomie Ohtake w Sao Paulo.
—
Kanon Myokoin
SAO PAULO. SZKICE
Kanon Myokoin
SAO PAULO. SZKICE
Japońska dizajnerka, Kanon Myokoin towarzyszyła przy zdjęciach do
filmu „Macunaima wraca do Sao Paulo”, była we wszystkich zamkniętych,
czasem niebezpiecznych budynkach okupowanych przez bezdomnych, w
śródmiejskich fawelach. W ten sposób powstała czysto wrażeniowa,
„prywatna” seria zdjęć będących zapisem z tych ekstremalnych
zakamarków miasta.
filmu „Macunaima wraca do Sao Paulo”, była we wszystkich zamkniętych,
czasem niebezpiecznych budynkach okupowanych przez bezdomnych, w
śródmiejskich fawelach. W ten sposób powstała czysto wrażeniowa,
„prywatna” seria zdjęć będących zapisem z tych ekstremalnych
zakamarków miasta.
Fotografie robione małym – także ze względów bezpieczeństwa –
dyskretnym cyfrowym aparatem powstały wyłącznie do prywatnego
archiwum, bez aspiracji do projektu artystycznego. Wolny od
konceptualnych założeń zbiór fotografii pokazuje miejsca z filmu z
innej perspektywy, jest jego uzupełnieniem albo nawet antidotum na
radykalną formę filmu.
dyskretnym cyfrowym aparatem powstały wyłącznie do prywatnego
archiwum, bez aspiracji do projektu artystycznego. Wolny od
konceptualnych założeń zbiór fotografii pokazuje miejsca z filmu z
innej perspektywy, jest jego uzupełnieniem albo nawet antidotum na
radykalną formę filmu.
