Z wielkim smutkiem przyjęliśmy informację o śmierci jednego z największych polskich designerów szkła. Jego łatwo rozpoznawalne lekkie i wdzięczne formy w żywych kolorach, zdobione mozolnie wypracowaną techniką „antico” na trwałe weszły zapisały się w dziejach rodzimego dziedzictwa. W sosnowieckiej kolekcji znajduje się wiele artystycznych obiektów Jego autorstwa oraz członków zespołu z polanickiej Huty Szkła Artystycznego „Barbara”.

Odszedł wielki oraz pracowity artysta, wspaniały człowiek i znakomity pedagog, który wychował kilkadziesiąt roczników absolwentów wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych/ Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta. Zostało Jego szkło, któremu poświęcił życie i w każdym umieścił cząstkę siebie.

HORBOWY ZBIGNIEW (1935-2019)

Urodził się w Łanczynie w dawnym województwie stanisławowskim. Po II wojnie rodzina artysty została przesiedlona na Ziemie Odzyskane, do Kargowej pod Zieloną Górą. Szkołę średnią ukończył w Wolsztynie. Ponieważ interesował się mechaniką planował naukę na politechnice, ale przyjaciel, Jerzy Antkowiak, namówił Go na studia artystyczne i dostał się na Wydział Ceramiki Szkła w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, gdzie kształcił się pod kierunkiem prof. Stanisława Dawskiego w latach 1953–1959 r. Pracę dyplomową zrealizował w HSG „Sudety” w Szczytnej Śląskiej wykonując, jako pierwszy student tej uczelni, pełny zestaw naczyń użytkowych.

W latach 1959–1974 pracował jako projektant i kierownik Ośrodka Wzornictwa w HSG „Sudety”, a od 1975 r. był kierownikiem artystycznym HSA „Barbara” w Polanicy Zdroju, gdzie prowadził eksperymentalne studio projektowe, współpracując z Kazimierzem Krawczykiem, Lucyną Pijaczewską, Czesławem Zuberem, Ludwikiem Ferensem i Krystyną Schwarzer–Litwornią. Poza „Barbarą” zainspirował także powstanie huty Zjednoczonych Zespołów Gospodarczych INCO we Wrocławiu, z którą współpracował w 1978 r., opracował także projekty opakowań szklanych polskich alkoholi, np. dla Lubuskiej Wytwórni Wódek Gatunkowych „Polmos” w Zielonej Górze. W latach 1978–1989 organizował i pełnił funkcję komisarza ogólnopolskich polanickich plenerów szklarskich. Od 1965 r. był pracownikiem naukowo-dydaktycznym w PWSSP/ASP we Wrocławiu, uzyskując w 1989 r. tytuł profesora zwyczajnego. Był prodziekanem, potem dziekanem Wydziału Ceramiki i Szkła, następnie prorektorem i rektorem ASP w latach 1999–2005. W latach 1978–1998 był członkiem i ekspertem w Radzie Wyższego Szkolnictwa Artystycznego.

Poza wzorami szkła użytkowego i artystycznego realizował także prace o charakterze okazjonalnym – np. nagrodę Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola, obiekty indywidualnego przeznaczenia m. in. dla gen. Ryszarda Lacknera, prof. Tadeusza Szulca, ks. bpa Ignacego Deca, czy Przewodniczącego Unii Europejskiej Güntera Verheugena. Mieszkał w Polanicy, gdzie prowadził własne studio projektowe.

Chętnie podejmował się też projektowania i realizacji dużych form architektonicznych w szkle, m. in. witraży o powierzchni 180 m. kw. do kościoła św. Jadwigi w Częstochowie, kompozycji przestrzennych w Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu, szklanych realizacji w firmach Cuprum i Provent we Wrocławiu. Dla oraz dla Zakładu Ozonowania Wody Wodociągów Wrocławskich zaprojektował kompozycję ceramiczno–szklaną, a wraz z Katarzyną Karpińską wykonał kompozycję przestrzenną na ścianie Filharmonii Wrocławskiej.

Uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych, krajowych i zagranicznych. Był laureatem wielu nagród i odznaczeń, m. in. Złotego Krzyża Zasługi czy Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.